دواير..دواير

كنت فاكرة كل حاجة بتحصل فى الأفلام بتحصل من الحقيقة(يعنى أكيد الكاتب ده شاف الكلام ده فجسدة) ده كان إعتقادى مافكرتش إن الكتابة ما هى إلا تعبير عن نواقصنا و نقط ضعفنا (ده بالنسبة لى يعنى)
كنت فاكرة الأحضان اللى فى الأفلام دى حقيقية, مش دى القضية دلوقتى أكيد فى أحضان حقيقية و صادقة فى الحقيقة بس اللى مضايقنى بقى إن فى الأفلام بتلاقى الحضن جاى فى وقتة تمام الأشخاص حسوا فى نفس اللحظة إنهم عايزين يحضنوا بعض و راحوا خدوا الفعل ده إنما فى الحقيقة بقى أه طبعا فى أحضان بس عمرها ما بتبقى محسوبة قوى كدة زى الأفلام,عمرها ما بتيجى فى وقتها,ليه دايما بنتردد؟ يا إما نتسرع و نحضن حد مايكونش جاهز للحظة الحضن دى يا إما نتأخر عليه و مانحضنوش فى اللحظة اللى هو محتاج فيها الأحتضان ده؟!!
يا ترى إيه السبب؟ ساعات بنبقى عارفين إن اللى قدامنا فى اللحظة دى محتاج قوى لحضننا بس نستهبل و نعمل نفسنا مش واخدين بالنا,ممكن يكون ناتج لأن أنت كمان مالقيتش اللى يحضنك فى اللحظة اللى أنت محتاجها قوى دى فتجاهلت الموقف زى ما غيرك بيتجاهلة معاك.. وهكذا..ما الدنيا إلا إسقاطات دائرية..
وطبعا بعد كل ده بينعدم الشعور الإنسانى و نصبح كتل حجرية متحركة لا تتأثر أو تؤثر حواليها...
بعترف إنى دخلت الدايرة دى..بخرج منها أحيانا لكن دايما أرجعلها..نفسى أعمل دايرة لوحدى مش ناقصة أدخل دواير غيرى ومش عايزة أدخّل حد دايرتى..